Zwemmen met Whale Sharks (met filmpjes)

Het was bijna een militaire operatie. Een vliegtuig in de lucht op zoek naar de whale sharks had radiocontact met onze boot. Wij zaten met een wetsuit, vinnen, duikbril en snorkel in de aanslag op ons achterste op het achtersteven van de boot te wachten op het 'Go go go go!!!' Op dit teken moesten we razendsnel het water in en achter de 'Spotter' aanzwemmen die de expeditie leidde en wees waar we de whale shark konden vinden.

En toen zagen we hem vlak onder het wateroppervlakte, een gigantische whale shark, een walvishaai. Kleine visjes zwommen rond zijn brede bek, de oogjes zijn klein en hij heeft een prachtig noppenpatroon op zijn rug. Zonder moeite met langzaam bewegende staart gleed de whale shark door het water vlak langs ons heen, om even later weer te verdwijnen.

De eerste ontmoeting had bijna iets onwezenlijks. We sprongen in het water, drukten onze gezichten in het water en zagen direct deze gigantische vis. Ik denk dat de eerste vis die we zagen ongeveer 6 tot 7 meter was. De keren daarna zagen we eerst niets, maar we wisten dat de whale shark eraan kwam. En dan zag je hem echt opdoemen uit het diepe blauw van de oceaan, zo mooi. Een keer of acht zijn we het water in geweest. Frits heeft zes keer en ik vier keer een whale shark gezien. Twee keer dook hij juist onder naar grote diepte toen we het water in sprongen.

Whale sharks kunnen 20 meter lang worden, maar volgens onze 'Spotter' zag hij meestal vissen tussen de 5 en 8 meter, ook zeer indrukwekkend als je daarnaast zwemt. Er gelden -terecht- allerlei regels voor het zwemmen met deze vissen. Je moet drie meter afstand houden, wat lastig is als hij recht op je afzwemt, zoals Frits overkwam. Verder mogen er niet meer dan 10 mensen tegelijk in de buurt van de whale shark zwemmen. Bovendien heeft de whale shark daar zelf ook nog wat over te zeggen. Het is een haai, een vis, geen zoogdier zoals een walvis, dus hij hoeft voor zuurstof niet naar de oppervlakte te komen. Waarom hij zo dicht onder het wateroppervlakte zwemt, weet men niet. Als hij het niet naar zijn zin heeft, duikt hij gewoon onder.

Er waren behoorlijke golven op de dag dat wij met de whale sharks hebben gezwommen. De dag ervoor was de tour zelfs afgelast wegens te harde wind. In hoge golven is het niet zo eenvoudig om hard te zwemmen en de vis bij te houden. Wat nog moeilijker is, is om al zwemmend, spetterend en wiegend in de golven foto's en filmpjes te maken, terwijl je daarbij ook nog je medesnorkelaars moet zien te ontwijken of aan de kant moet duwen. Frits heeft daar een hele klus aan gehad. Gelukkig is de whale shark op een aantal foto's en op de filmpjes hieronder goed te zien.

Dit was een onvergetelijke ervaring! Deborah heeft ons de tip gegeven en zij had absoluut gelijk.

Leeg heet Western Australia

Van Broome via Port Hedland en Karratha naar Exmouth. Leeg land, veel gras en boompjes, er kwam geen einde aan.

Volgens ons kun je hier niet wonen, het is ongelooflijk heet en op veel plaatsen zijn wolken met kleine vliegjes die bij voorkeur op je gezicht gaan zitten. Frits heeft op een gegeven moment zijn vliegennet over zijn hoed getrokken. Het was vaak rond de 37 graden en hier vond men dat nog niet zo warm, twee weken geleden lag de temperatuur nog ver boven de 40 graden. We kwamen onderweg bij een Road House camping nog een onverwachte gast tegen, een zeer nieuwsgierige drommedaris.

In Western Australia is veel mijnbouw, vooral ijzer wordt hier gewonnen. Lange treinen met roodbruine lading in de wagons slingeren door het landschap. Deze treinen zijn een tot twee kilometer lang. Een dame die wij hadden ontmoet had ons voorspeld dat Port Hedland 'disgusting' was en eerlijk gezegd had zij gelijk, het is een hete stoffige industriestad.

We zijn nu in Exmouth, ongeveer 1250 kilometer ten noorden van Perth en de temperatuur is hier prettig, iets boven de 30 graden en 's nachts koelt het af. Ook gezellig, met Emu's op de camping. We zullen hier tot zaterdag blijven. We gaan een dag duiken en een dag snorkelen met Whale Sharks. De Whale Shark is de grootste vis ter wereld en kan wel 20 meter lang worden. Ze filteren plankton en allerlei andere kleine diertjes uit het water door met de bek open te zwemmen. Die bek kan een doorsnede bereiken van wel een meter. We zijn heel benieuwd hoe het zal zijn om er naast te zwemmen. Je mag ze tot ongeveer drie meter benaderen. Voor mensen zijn ze niet gevaarlijk, dus als het goed is eindigen wij niet als Jona.

Van Darwin naar Broome

Dough, de eigenaar van de camping, wist zeker dat wij ze zouden zien. Frits: 'We like to see the crocs'. Dough: 'They like to see you too!' Overal in het Kakadu National Park stonden waarschuwingsborden. Niet zwemmen, niet te dicht bij de waterkant, uitkijken als je in een boot stapt. Maar we hebben ze niet gezien, de beruchte, vraatzuchtige Estuarines, de zoutwaterkrokodillen. Australiers hebben het kortweg over de 'Salties'.

Kakadu was mooi, heet, zeer vochtig en mugrijk. 's Morgens zat een legioen muggen buiten tegen de hor aan Frits' zijde. Ook wisten ze in de camper te komen.... Het is het einde van het natte seizoen, maar vooral wetlands en de billabongs, poelen die ook in het droge seizoen vol met water blijven, waren niet toegankelijk, omdat het gebied eerst volledig uitgekamd wordt op Salties. Geen wonder dat we ze niet hebben gezien. We hebben wel mooie Aboriginal Art bewonderd. Bijvoorbeeld een rotstekening van Nabulwinjbulwinj, een gevaarlijke geest die vrouwen met jam insmeert en dan opeet.

Buiten het Kakadu National Park hebben we gelukkig wel wetlands gezien, met een hele kolonie lepelaars, reigers en aalscholvers. En andere vogels, zoals de Tawny Frogmouth en de witte Little Corella. De Frogmouth keek mij echt aan en draaide zijn kop mee als je een paar meter naar links of rechts liep, en ja, dat vind ik errug leuk.

Overal in Australie zie je termietenheuvels. Soms wel drie meter hoog, soms heel klein, dat zijn de mieren die net het huis uit zijn denk ik. Ze hebben allerlei vormen en kleuren en geven het landschap een mooi silhouet. Ook de Boabs zijn zeer kenmerkend. Zo noemen de Australiers de Baobabbomen. Vroeger werden ze wel eens voor hele bijzondere doeleinden gebruikt, namelijk als gevangenis boom.

Vanuit Kakadu National Park zijn we via Katherine, Kununurra, Halls Creek en Derby over de Great Northern Highway westwaarts gereden, naar Broome. Het landschap varieert van bosjes en gras tot prachtige vergezichten met rode rotsmassieven, die hier 'ranges' worden genoemd. In Derby hebben we nog even gekeken bij de mudlands en de pier, opeens de zee weer, zo anders dan het binnenland.

Als je per camper dit land van oost naar west doorkruist, beleef je de eindeloze ruimte intens. We reden dagen achter elkaar en zagen nauwelijks enige menselijke activiteit. Op de borden langs de weg stond dat Port Hedland nog 1685 kilometer was. Het navigatiesysteem gaf aan dat we over ruim 400 kilometer linksaf moesten, daarvoor slechts een rechte weg. Heel gewoon. Maar niet als je het naar de Nederlandse situatie vertaalt. Het is dan ook niet vreemd dat een echte Aussie in Darwin ons als toevallige passanten aansprak toen hij boos muntjes in de parkeermeter gooide: 'Thirty years ago this was a dirt road and now I have to pay to park my car here!!!'

Wij zijn nu in Broome en hebben voor een paar dagen een apartement genomen om een beetje uit te puffen. Reizen is soms net werken :-) Morgen zakken we af naar het zuiden richting Port Hedland. Onderweg zullen we de wetlands ten zuidoosten van Broome bekijken waar heel veel vogels zijn.

The Outback

Dwars door de Outback zijn we de afgelopen week van Port Douglas aan de oostkust naar Darwin in The Northern Territory gereden, een afstand van zo'n 2900 kilometer. Voor de Google Earth kijkers: we zijn gereden via Georgetown, Normanton, Cloncurry, Camooweal, Three Ways (net ten noorden van Tennant Creek) Katherine en toen naar Darwin.

De Outback is een hele andere wereld dan de relatief 'drukke' oostkust. Het is de wereld van de Road Trains, Road Houses, een paar reizigers en het vele niets. De ruimte en de grootsheid zijn onvoorstelbaar, zeker als je thuis een klein land als Nederland is. Het was alsof je aan zee stond, maar in plaats van water zagen we tot aan de horizon een eindeloos land van gras en kleine struikjes. Overdag is het erg heet, de Australische zon is onverbiddelijk. Soms zagen we opeens een groene verrassing, wetlands in de buurt van Normanton, met prachtige waterlelies en allerlei soorten watervogels.

De Road Trains, grote vrachtwagens die wel 53 meter lang kunnen zijn, denderen over de wegen. Prachtige machines zijn het, felle kleuren, veel lampen, bestuurd door vaak wat introverte mannen met hoed. Bij onze camping achter het Shell benzine station, was een rustplaats voor de Road Trains. Er stond een aantal veewagens, de koeien stommelden en loeiden. Er waren wolken van kleine irritante vliegen die bij voorkeur in je oren en ogen gingen zitten. De zon ging onder en dat leverde mooie beelden op.

Onder weg kom je nauwelijks dorpen tegen, wel Road Houses. Daar vind je alles wat je nodig hebt. Benzine en diesel, een motel, een plaats waar je mag camperen en een kleine supermarkt. Hoe het met de vrouwen zit, weet ik niet. De dorpen die we tegenkwamen, zoals Cloncurry zijn zeer klein, maar hebben gelukkig wel een pub voor de middaglunch.

Inmiddels zijn we in Darwin, in de tropen, heel anders dan de droge hitte van het achterland. De temperatuur schommelt het hele jaar tussen de 30 en 35 graden. Morgen gaan we naar Kakadu National Park, beroemd en berucht vanwege de krokodillen.

Great Barrier Reef

Vanuit de ruimte is het zichtbaar, het Great Barrier Reef. Net als de Grand Canyon en de Chinese Muur. Het zegt iets over de grootsheid van dit natuurwonder.

Wij hebben een heel klein deel van dit enorme rif bekeken. Onder water drijf je boven prachtige, kleurrijke koralen. Vissen komen nieuwsgierig kijken. Tot 18 meter diep mogen wij duiken. We keken naar boven en zagen enorme scholen met kleine visjes langs een indrukwekkende, loodrechte koraalwand zwemmen. De visjes glinsterden in de zon. Het waren er honderden, misschien wel duizenden, maar ze opereren alsof ze 1 lichaam zijn, zeer fascinerend om te zien. Clownsvisjes zaten verscholen in wapperende koralen en verdedigden hun fort. Praten onder water kan niet. Het handteken voor clownsvis is een lange neus.

Grote vissen hebben we ook gezien. Grote vissen met scherpe tandjes. Wat een opwinding toen we de rifhaaien zagen zwemmen, vlak boven de bodem van de zee. Ik denk dat ze ongeveer twee meter lang waren. En dan de zeeschildpadden. We hebben er een aantal van heel dichtbij gezien bij onze duik vanuit Cairns. Blijf dan maar eens rustig adem halen!

De eerste serie van drie duiken hebben we vanuit Cairns gemaakt, we zijn toen bij de Flynn Reefs en Milln Reefs geweest. Voor de tweede serie van drie duiken zijn we uit Port Douglas vertrokken, naar het Agincourt Ribbon Reef. De boottocht vanuit Cairns was voor de meerderheid van de mensen geen lolletje. Er waren enorme golven en de boot kwam af en toe los van de golven om even later weer met een klap te landen. Een paar dagen later vanuit Port Douglas was het een heel ander verhaal, het was als een tochtje over de Rijn.

De foto's zijn van onze drie duiken op het Agincourt Ribbon Reef. Het is onze eerste serie onderwaterfoto's en ik vind dat Frits dat goed heeft gedaan! Best lastig om onderwater foto's te maken, zelf dobber je heen en weer en de vissen zwemmen langs, houdt dan die camera maar eens stil. Gelukkig beweegt het koraal niet.

Het waren twee dagen die ik me ook nog herinner als ik 100 zou mogen worden.