Stoere mannen

Mijn duikbuddy.

Thomas, onze onderwatergids.

Deze Amerikaan beheerst het visserslatijn uitstekend.

Plaatjes zijn leuker dan kale teksten over bezette vliegvelden. Zeker plaatjes van stoere mannen op de boot. Frits en ik zijn drie keer met de boot weg geweest en hebben in totaal zes duiken gemaakt. Opvallend was het hoge gehalte kale, stoere mannen aan boord met een bepaalde omvang. Ik heb daar iets mee :-)

Het duiken was spannend en mooi. Ik heb geen foto's van ons in uitrusting, want als iedereen het water ingaat en later weer opduikt, is het spitsuur op de boot. Pak, flessen, gewichtgordel, vinnen, duikbril, check-dubbel-check. Het duiken is iedere keer een nieuwe ervaring. Het zicht was hier bij Koh Chang door de hardere wind en de hogere golven slechter dan op Bali. Dat betekent dicht bij elkaar blijven onder water. Veel vissen, zeeslakken, morenen en prachtige koralen. Een volledig andere wereld dan boven water.

Luchthaven Bangkok bezet

Op dit moment is het vliegveld van Bangkok bezet door demonstranten en wij krijgen veel vragen van thuis wat dit voor ons betekent.

Gelukkig vliegen wij niet eerder dan half januari van Bangkok naar Nieuw Zeeland. We hopen dat de situatie dan weer enigszins genormaliseerd is. Tot die tijd reizen wij over land naar het noorden van Thailand, dan per boot over de rivier de Mekong vanaf de grens van Thailand naar Luang Prabang in Laos. Vanuit Laos gaan we naar Hanoi in het noorden van Vietnam, dat wordt wel vliegen, over land blijkt niet te doen. Daarna zakken we langzaam af naar het zuiden van Vietnam en dan door naar Cambodja. Vanuit Cambodja vliegen we in januari terug naar Bangkok. Dat zijn onze plannen in vogelvlucht, maar we hebben eerder gemerkt dat gaandeweg plannen nog wel eens willen wijzigen.

Zondag aanstaande gaan we vanuit Koh Chang met de bus naar Bangkok. Uiteraard blijven we uit de buurt van het vliegveld en de parlementsgebouwen. Waarschijnlijk zal dat toch wel afgezet zijn. We hebben gelukkig al een boeking voor een hotel in Bangkok, want ik kan mij voorstellen dat de hotels door de toestanden op de luchthaven nu vol zitten. We kunnen het nieuws hier volgen, want we hebben in het huisje TV met onder andere BBC en Deutsche Welle (DW) en houden de situatie dus in de gaten.

Voor het toerisme in Thailand is deze situatie een ramp. Het was hier al heel erg rustig, maar men had nog de hoop dat het met de Kerst zou aantrekken. Ik denk dat ze dat nu wel kunnen vergeten. Heel treurig voor de mensen hier.

Lui in Koh Chang

Blauwe zee, kleine eilandjes, witte stranden, watervallen en woeste jungle. Koh Chang is een prachtig eiland en nog redelijk ongerept. Alleen de westelijke kuststrook is echt ontwikkeld voor toeristen. Het weer is prachtig, soms zelfs wel erg heet, dik boven de 30 graden.

We hebben een leuk, klein huisje en een brommer waarmee we al een groot deel van het eiland hebben verkend. De jungle begint direct langs de weg en lijkt onherbergzaam. Op een foto is dat dichte woud niet goed te vatten.

We hebben ook gebruik gemaakt van onze PADI die we op Bali hebben gehaald en gisteren 2 duiken gemaakt. Leuk en spannend om weer te doen. Het was prachtig onder water, mooie riffen en heel veel visje. Het zicht was niet optimaal. Door de wind waren er redelijke golven en dat beinvloedt het zicht onder water.

We zien hier op Koh Chang heel veel blanke mannen, vaak op zijn minst in hun fifties of sixties, met een heeeel jong Thais meisje aan de arm. Ook wel jongere blanke jongens met een Thaise vriendin. Van die jongens waarvan je je kunt voorstellen dat het thuis misschien niet helemaal lukt om aan de vrouw te komen. Soms lijken man en meisje happy met elkaar, maar veel vaker stralen ze iets treurigs uit. We hadden niet verwacht dat ook nu nog in 2008 zoveel heren hier op zoek zijn naar een vrouw.

We blijven hier nog ruim een week en trekken dan noordwaarts, eerst naar Bangkok. Daar moeten we ook wat praktische zaken regelen, zoals de verlenging van ons visum voor Thailand en het aanvragen van een visum voor Vietnam.

Van Nepal naar Thailand

Veiligheid is geen issue in Nepal.

Thailand! Na Nepal is dit voor ons het paradijs. Geen stank, weinig vuil langs de weg, minder luchtvervuiling, normaal verkeer en vooral veel minder lawaai. Nepal was een hele ervaring, maar na bijna 3 weken vonden we het wel mooi geweest.

Nepal Airlines heeft haar reputatie van 'reliable unreliable' helemaal waar gemaakt! Nepal wilde ons niet zomaar laten gaan. We zijn met ruim 8 uur vertraging vertrokken. Op het vliegveld was het grote chaos. Ieder nadeel heb z'n voordeel. Het heeft ons ongelooflijk veel lol opgeleverd met een Canadees van Nederlandse ouders, Bill Dykstra, voor ons Willem, want zo heet hij eigenlijk. Willem is wat ouder dan wij en heeft veel gereisd in zijn leven, vooral ook in dit deel van de wereld. Hij kon er zeer smakelijk over vertellen, maar kon zich ook nog na al die jaren en ervaringen verbazen over wat erom hem heen gebeurt.

In Bangkok zijn we 1 nacht gebleven. Op het vliegveld hebben we onze winteruitrusting, zoals donzen slaapzakken, winterjack en dikke kleren opgeslagen, zodat we heel wat minder kilo's hebben te dragen bij onze reis de komende 9 weken door Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja.

Vanuit Bangkok zijn we met een uitstekende bus, met airco en zelfs een toilet (in Nepal stopt de bus langs de kant van de weg en moet je je plek maar ergens achter een struik -indien aanwezig- zien te vinden) naar het eiland Koh Chang gereden. Deze reis werkte bijna therapeutisch. Koel, rustig rijdend, zonder claxon(!) zoevend over de weg. We werden weer een beetje mens. Op Koh Chang hebben we een leuk klein huisje gehuurd.

Tijdens onze laatste dagen in Nepal hebben we onder andere Bakthapur bezocht, ook een plaats met vermelding op de werelderfgoedlijst. Prachtige tempels, met vooral prachtig kunstig houtsnijwerk. Op deze tempels zie je vaak erotische taferelen. Ik probeer mij voor te stellen hoe dat in een Nederlandse protestantse kerk zou staan.

In Nepal worden de mensen na overlijden gecremeerd, waarna de as door een heilige rivier wordt meegevoerd. Op de oever van de rivier in Bakthapur zagen we het tafereel dat daar aan vooraf gaat. Familie en vrienden hadden zich verzameld en het lichaam lag ingepakt in doeken op de oever. Indrukwekkend om dit te zien.

De komende 2 weken zijn we op Koh Chang. Daarna reizen we via Bangkok naar het noorden van Thailand.

Bardia - boerendorpen en wilde beesten

Vijhonderd kilometer met de lokale bus dwars door Nepal, naar het westen waar (Royal) Bardia National Park ligt. Het 'Royal' is er afgevallen, sinds de koning van Nepal nog slechts een lintknipfunctie heeft en de maoisten het voor het zeggen hebben.

Het bleek weer een heel avontuur. We waren afgelopen zondagmorgen nog maar net op weg, toen we om 10.00u kwamen vast te zitten in een grote wegopstopping. Onze vriendelijke medepassagiers informeerden ons over de reden: de avond ervoor rond 18.00u had een dodelijk ongeval plaatsgevonden en de plaatselijke bevolking had de weg geblokkeerd om schadevergoeding af te dwingen bij de bestuurder. Dit blijkt een veel voorkomende praktijk. Bij onenigheid, ook bij bijvoorbeeld echtelijke ruzies, wordt de weg geblokkeerd om de eigen argumenten kracht bij te zetten. Wij hadden nog geluk, want na 1,5 uur kwam de boel langzaam in beweging. Bij de lunch stond onze bus naast de nachtbus van dezelfde maatschappij. Deze mensen hadden de hele nacht vastgestaan. Later passeerden we deze nachtbus, hij stond met pech langs de weg. Was het toch nog onze lucky day, ondanks dat we pas na 18 uur reizen onze bestemming bereikten.

In Bardia hadden we een eenvoudig huisje in een leuke tuin, midden in het Nepalese boerenland. Een volledig ander gezicht van Nepal dan we in Kathmandu hebben gezien. Het boerenleven dat we daar zagen deed ons denken aan de verhalen van vroeger van onze vaders en moeders. Kippen en geiten scharrelen op de keurig aangeveegde erven met degelijke oude waterpomp, varkens knorren buiten, ossen worden voor de ploeg gespannen. In de velden spelen de kinderen met veel kabaal verstoppertje en als ze toeristen zien roepen ze enthousiast 'Namaste!', de Nepalese groet, die je overal hoort. Zo mooi.

We hebben te voet, per boot en op een olifant de jungle verkend op zoek naar de wilde dieren! Altijd was er een goede gids bij. De 'Elephant ride' was geweldig! Op twee olifanten gingen wij samen met 2 Canadese dames op stap. Beide olifanten waren moeder en mama gaat niet op stap zonder baby olifant. Dus gingen we op weg met beide moeders en de kleintjes renden mee. Vooral geweldig bij het oversteken van de rivier. De baby's verdwenen volledig onder water! We konden ook niet langer dan een uur op pad, want dat kunnen de baby pootjes niet aan en dan beginnen ze te huilen. Onze gids heeft voorgedaan hoe dat klinkt, heel aandoenlijk.

Bij de voettocht moesten we ook rivieren oversteken en ook daarbij heb ik mijn voeten droog gehouden. Het Nepalese leger patrouilleert nog veelvuldig in Bardia en we kwamen een patrouille van 4 militairen tegen. Of ze mij naar de overkant moesten dragen? An offer you can't refuse!!

Ja, en dan die tijger, want daar gingen we toch voor. Die hebben we niet gezien, alleen zijn sporen....

Maar wat hebben we wel gezien: 1 neushoorn, 3 wilde Aziatische olifanten, 1 otter, 2 crocodillen, tal van Bambi hertjes, apen en heel veel vogels in een prachtig landschap van bossen, rivieren en rivierbeddingen en vlakten met manshoog gras. Wat hebben we verder gezien: onnoemelijk veel bloedzuigers die we van onze schoenen en broek moesten wegmeppen. Schade is beperkt gebleven tot allebei 1 beet. Kan geen kwaad, maar toch geen feest. Er is hier veel minder wild dan in Afrika en dat wisten we ook. Het gebied heeft onder andere erg geleden onder de burgeroorlog. De mensen hier hopen dat de wildstand weer aantrekt nu de oorlog verleden tijd is.

Nu zijn we na een weer erg vermoeiende terugreis aangekomen in Kathmandu. Gisteren gelukkig geen vertraging, de reis duurde 'maar' 13 uur. Wel in een veel gaardere bus dan op de heenweg met minder comfort. Op het laatst weet je niet meer hoe je zitten moet. Ook hier is de 'r' in de maand, want allebei zijn we ongelooflijk verkouden met keelpijn en we hoesten wat af. Dat zal wel weer slijten.

Woensdag 12 november vertrekken we met de naar zeggen meest onpunctuele, edoch goedkoopste luchtvaartmaatschappij, Royal Nepalese Airlines, naar Bangkok. Vandaar uit reizen we door naar Koh Chang, een eiland in het zuidoosten van Thailand, waar we twee weken pas op de plaats maken in een klein huisje van een Nederlander.

Kathmandu

De grens oversteken van Tibet naar Nepal doe je niet zomaar. Een brug over een diepe valei vormt de grens. Deze brug en de weg vanuit Nepal die ernaar toe leidt, was volledig vol met vrachtwagens, die kop aan kont, twee rijen dik, de hele boel blokkeerden. Wij moesten dus met bagage en al na passeren van de brug, ruim vijf kilometer lopen, om vervoer te vinden dat ons naar Kathmandu kon brengen. Een groot deel van deze weg was zand en stenen, en twee keer stroomde een rivier over de weg, die dan met een smalle planken 'brug' zonder leuningen moest worden bedwongen. Gelukkig uiteindelijk een jeep gevonden, die we konden delen met twee aardige Poolse dames en die ons langs een hobbel en gaten weg, maar met prachtige uitzichten over de valeien en rijstvelden, naar Kathmandu heeft gebracht. Eenmaal aangekomen in Kathmandu waren we op z'n zachts gezegd heel erg moe.

Dan Kathmandu, hoofdstad van Nepal. Herrie, onnophoudelijk getoeter van Suzuki taxis en bromfietsmotors, stank, jonge hippies met rafelige baardjes, oude hippies met grijs piekhaar, straatkinderen, chaos en drukte. Maar hier zijn ook de geneugten. Blijkbaar is Kathmandu 'in' en door de vele toeristen zijn er ook veel op toeristen gerichte voorzieningen, die wij erg waarderen na ons bezoek aan Tibet, China en Indonesie. Zo hebben wij voor het eerst sinds ruim twee maanden een heerlijke fles rode wijn gedronken en prima Italiaans gegeten. Niet erg Nepalees-authentiek, maar stiekem wel erg genieten. In ons hotel hebben we een balkonnetje, en het ligt aan een redelijk rustige binnenplaats. Voor het eerst sinds lange tijd hebben we weer gewoon eens een paar dagen wat gelezen en verder weinig gedaan.

Deze week hebben we Durbar Square in het centrum van Kathmandu bezocht. En Durbar Square in Patan, een stadje dat tegen Kathmandu aanligt. Deze pleinen met al hun tempels staan op de Werelderfgoedlijst. Het is dan ook prachtig, al die pagodes, met vaak zeer fijn en kunstig houtsnijwerk. Een heilige stier stond het allemaal rustig aan te zien. Voor ons was het moeilijker rustig rond te kijken. Nep-asceten wilden voor geld met je op de foto, taxi- en riksja-rijders wilden ons steeds naar een andere plek brengen. Als we in onze reisgids lazen, werden we belaagd door tal van heren die als onze gids wilden fungeren. Dan de verkopers van dolken, fluiten, armbanden, suikerspinnen, ansichtkaarten, kleurstoffen et cetera! En niet te vergeten de wat smoezelige types die 'smoke hasj, marihuana' in je oor lispelen. Begrijpelijk dat de mensen een living willen maken, maar de praktijk is dat je er gewoon gek van wordt. Recept: volledig negeren, zelfs geen 'no' zeggen, onsympathiek, erg doeltreffend.

De zogenaamde Monkey Tempel, hoog boven op een heuvel van Kathmandu, was vooral door de vele apen, honden en duiven een heel gezellig festijn. Je zou er de prachtige stoepa bijna door vergeten.

De markten in Kathmandu zijn veelkleurig, vooral door de bloemenstrengen, vaak van Afrikaantjes, in verband met het Tihar of Deepavali feest, het feest van het licht, dat deze dagen uitbundig wordt gevierd.

We vertrekken zondag 2 november naar het natuurpark Bardia in het Zuidwesten van Nepal. Per publieke bus (12 uur), vliegtuig was onbetaalbaar. Dat wordt dus weer een heel avontuur. Ons is verzekerd dat we een plaats in de bus hebben, niet op de bus... In Bardia gaan we op een olifant, per boot en ter voet(!) op zoek naar zoetwater dolfijnen, tijgers, neushoorns en heel veel vogels. We komen 8 november weer terug in Kathmandu en nemen op 12 november het vliegtuig naar Thailand.