Yogyakarta

Met de meest luxe trein zijn we van Jakarta naar Yogyakarta gereisd. De rugleuning van mijn stoel was lam, overal enorme barsten in de ramen, maar veel beenruimte en het was bovenal een leuke ervaring.

"Yogya" is beroemd vanwege haar vele Becakrijders, de fietstaxis. Wij hebben het oudste mannetje uitgezocht -hij bleek 60- en hebben ons de hele stad rond laten rijden. Het was een hele klus voor hem, maar hij vond het prachtig. Op straat ontstond er ook roering, want mensen moesten vreselijk lachen dat wij met z'n tweeen in die Becak geperst zaten. Dat is zo leuk hier, het is een erg vrolijk volk.

Ons bezoek aan een sigarenfabriek in Yogyakarta was zeer de moeite waard. Frits heeft verlekkerd gekeken naar de "longfillers" die daar met fijne dameshandjes werden gemaakt, maar bestemd waren voor de export, zodat wij ze niet konden kopen. Er was zelfs niets te ritselen, wat ongebruikelijk is voor dit land. Voor onze becakrijder mooi klein doosje sigaartjes gekocht. Hij glom van oor tot oor.

Als je in Yogya bent, staat altijd een bezoek aan de Hindoeistische Prambanan tempel http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Prambanan en de Boedhistische Borobudur tempel http://nl.wikipedia.org/wiki/Borobudur op het programma. Beide vonden wij zeer indrukwekkend!

Wat een belevenis op zich was, was de uitvoering 's avonds van het Ramayana ballet tegen de achtergrond van de Prambanan. Verhaal: Sita wordt geschaakt door rivaal van Rama, Rama boos, gedoe om Sita terug te krijgen, dat lukt, Sita moet haar purity aantonen aan Rama door op brandstapel te gaan staan, ze blijft heel en mag blijven. Lindsey, een dame uit Hawai die wij hebben ontmoet, vatte het als volgt samen: "You burn when you are raped". Na de voorstelling volgde niet zozeer een applaus, maar stormde iedereen het toneel op, om met de sterren op de foto te gaan. Erg vermakelijk!

Morgen gaan we met een minibus richting de Bromovulkaan. 11 uur rijden, dus dat is even afzien.

1 september gaan we door naar Bali, waar we 2 weken zullen blijven. Verder hebben we besloten om eerder naar Hong Kong te reizen dan we eerst hadden bedacht. Dit om daar meer tijd te hebben om het visum voor China te regelen, wat nog een enorm gedoe is, omdat wij Tibet willen bezoeken en China over land willen verlaten. Dat zijn complicerende factoren bij de visumaanvraag, maar het schijnt allemaal wel te kunnen.

De internet verbindingen in Yogya zijn uit hetzelfde tijdperk als de Borobudur, dus foto's opladen lukt bijna niet. Die houden jullie van ons tegoed. Als troost wel weblinks erop gezet.

Sunda Kelapa

Kinderen in de haven van Sunda Kelapa

Overal ligt afval.

Prachtige houten schepen.

Rijk en arm.


Sunda Kelapa, de oude haven in wat ooit Batavia was. Prachtige houten schepen en zeer vriendelijke mensen. Maar ook enorme stank, volledig gebrek aan hygiene, veel vliegen en ander ongedierte en primitieve leefomstandigheden. Het was goed ook dit aspect van deze enorme stad, Jakarta, te zien. De tegenstellingen zijn enorm. Dat is ook goed zichtbaar op bovenstaande foto. Eenvoudige huisjes met op de achtergrond grote wolkenkrabbers.

Wij zijn er rondgeleid door een aardige Indonesische meneer, die het gebied goed kent. Hij sprak wat Nederlands. Wat mij opvalt is dat de mensen die in toch wel erbarmelijke omstandigheden leven, in het algemeen veel levensvreugde uitstralen. Overal werden we vriendelijk begroet, mensen zwaaien en zijn trots als je een foto van hen maakt. Er hangt geen dreiging in de lucht. Heel anders dan het gevoel dat we in Afrika hadden. Het heeft veel indruk op mij gemaakt, al realiseer ik mij wel dat je niet weet wat er dicht onder de oppervlakte leeft.

Wat ons verder opvalt is dat de gegoede mensen in Indonesie niet buiten komen. Buiten is voor de armen en behoeftigen. De rijken stappen van hotel in de taxi, gaan richting shoppingmall, doen hun inkopen in de airco, gaan met de taxi naar het restaurant etc. Buiten is een heel andere wereld. Dat wij wel naar buiten gaan wordt dan ook erg vreemd gevonden. We zijn ook hier weer een bezienswaardigheid.

De afgelopen dagen hebben we in Jakarta in een hotel gezeten waarbij ook 2 diners inbegrepen waren. Voor de overigens uitstekende diners had men zich extra moeite getroost. De tafel was mooi versierd en er was een menu op naam voor ons gemaakt. De eerste keer hebben Mr. en Mrs. Frederick heerlijk gegeten, de tweede keer was deze eer voorbehouden aan Mr. en Mrs. Senderbosch. Het blijft moeilijk...

Morgen gaan we om 8.00u met de trein naar Yogyakarta. Ongeveer 8 uur reizen. Ons eerste treinavontuur, waar we ons op verheugen.

Jakarta

Frits tot inkeer.

Vleermuizen

Mesjid Istiqlal

De Mesjid Istiqlal is volgens de Indonesiers de grootste moskee in Zuidoost Azie en kan duizenden mensen herbergen. Wij hebben er een prive rondleiding gehad van een allervriendelijkste dame. Frits moest zich wel in een lang gewaad hullen. Een hoofddoek hoefde ik niet op. De enorme trom op de foto bovenaan wordt gebruikt voor de oproep tot gebed. Tegenover de moskee ligt de kathedraal.

Volgens de reisgidsen moet je Jakarta vooral links laten liggen. Niets te zien, vol, vervuild. Maar wij genieten van deze bruisende stad. Het verschil met de steden op Sumatra is enorm. Moderne gebouwen, snelwegen, maar ook nog kleine straatjes met kleine huisjes. Moderne shopping malls met airco liggen naast straten met kleine eetstalletjes op een soort bakfiets.

Op de markt troffen we allerlei dieren in kooitjes aan. Apen, schildpadden, slangen en ook deze reuzevleermuizen. Ja, het is hier heel anders dan in Nederland. De verkeersdrukte is enorm, maar op een of andere manier heeft ook dat zijn charme.

Morgen gaan we naar het oude Batavia deel van de stad. Daar zijn nog oude Nederlandse huizen, een ophaalbrug en een oude haven. Zondag reizen we met de trein door naar Yogyakarta. Een treinkaartje reserveren bleek nog een hele kunst. Loket was eerst niet te vinden, toen we het gevonden hadden stond er een enorme rij en moest je een formulier invullen dat alleen in het Indonesisch was gesteld. Een aardige gepensioneerde meneer die bij de Amerikaanse ambassade had gewerkt was zo vriendelijk ons daarbij te helpen en uiteindelijk hebben we het kaartje bemachtigd.

Chicken trek voor Chicken Little

Padang Cuisine is de specialiteit van West Sumatra. In een Padang restaurant is geen menukaart. Je krijgt gewoon een hoeveelheid bakjes met allerlei heerlijkheden voorgezet. Je betaalt wat je eet. De rest gaat terug.

Op mijn verjaardag hebben we 's avonds heerlijk bij een Padang restaurant gegeten. We kregen op een gegeven moment gezelschap waar we helemaal geen zin in hadden. Een potentiele gids voor Bukitt Lawang, de plaats waar we de volgende dag heen zouden gaan om de orang oetans te zien. Frits heeft hem vakkundig afgepoeierd: " We don't go to Bukitt Lawang, too many apes there" .

De volgende dag werden we keurig op tijd opgehaald door de chauffeur die we hadden geregeld voor vervoer van Medan naar Bukitt Lawang. We rijden de stad uit en er stapt nog een passagier in. Jawel, de gids van de avond ervoor. Toeval? We zullen het niet weten. Ik heb er wel erg om moeten lachen. We hebben hem de business maar gegund en als gids genomen.

We zaten in de Jungle Inn en dat was inderdaad zo goed als in de jungle. Riet gevlochten muren, ruwe planken als vloer, een dikke koude waterstraal als douche en een muis of iets anders dat aan onze tas heeft geknaagd. Maar, wel een eigen waterval en balkon met hangmat!

Gisteren hebben we een korte tocht door de jungle gemaakt. Volgens de gids hadden we gekozen voor de "Chicken Trekking" omdat we maar een halve dag wilden en niet de tweedaagse tocht met overnachting in de jungle. Meer dan genoeg voor Chicken Little, want ik ben nog niet helemaal vrij van "valangst" na de eekhoorn attack. Wij hebben op deze chicken trekking erg gezweet en orang oetans gezien! Geweldig hoe die door de bomen slingeren! Ook moeder orang oetan met baby.

Afgelopen nacht waren wij oh zoo blij dat we niet in de jungle overnachtten! Zwaar onweer en stortregens. Ons huisje hield het niet op alle plekken droog, maar gelukkig lekte het niet boven ons bed.

Jarig en Blik op de Weg

In bad en meteen de afwas doen. Danau Toba.

Wij.

Danau Toba

De was, spelende kinderen en de ferry. Danau Toba.

Rijstvelden in de buurt van Danau Maninjau.

Lieve mensen, vandaag ben ik 40 jaar oud geworden en jullie hebben mij niet vergeten! Dank voor alle SMS-jes en emails. Op dit soort dagen mis ik mijn familie en vrienden, dus dat doet goed. Frits had voor mij een verjaardagstaart geregeld en ik voelde mij vanmorgen daardoor meteen "echt jarig" .

Vandaag weer een heel avontuur beleefd. We zaten voor mijn gevoel in een aflevering van Blik op de Weg. Maar dan wel een aflevering met hele hoge kijkcijfers. We hadden een busje geregeld voor vervoer van Danau Toba naar Medan op Sumatra. In zo'n busje worden dan 7 passagiers geperst. De bagaga wilde er eerst niet in. Vond ik erg grappig. Duwen, trekken, ze zijn er een half uur mee bezig geweest. Het is gelukt.

Op weg. Met een voortdurend toeterende chauffeur. Ik heb getimed. De claxon is hooguit 15 seconden achter elkaar stil geweest. We gingen dus toeterend, drukkend door het verkeer. Inhalen op wegen zo druk als de A4 maar dan tweerichting verkeer. Het verschil met Nederland is alleen dat al het verkeer een beetje inschikt. Een beetje naar links een beetje naar rechts, ertussen, drie auto's naast elkaar, vier auto's naast elkaar. Maar het lijkt net of ze snorharen hebben om te voelen hoeveel ruimte ze nodig hebben. Meestal gaat het goed.

De afgelopen dagen hebben we ons aan het Toba Meer verder bekwaamd in de kunst van het nietsdoen. Gezwommen, gelezen en genoten van de ongelooflijk ontspannen sfeer. De mensen zijn buitengewoon vriendelijk en kunnen zo stralend lachen, dat je gewoon ook moet lachen. Het is de droge tijd. Het regende elke avond. Maar hier geeft dat niet, want onder een afdak kun je dan heerlijk buiten zitten, want het is nooit koud.

Morgen gaan we vanuit Medan verder naar het noorden naar Bukit Lawang, beroemd vanwege de Orang Oetangs. Het is daar bloedje heet en erg vochtig, maar ik wil die apen wel zien. We hadden dinsdag een boot van maatschappij Pelni willen nemen van Medan naar Jakarta op Java. Deze boten gaan 1 keer per week, dus dat kwam mooi uit. Maar helaas, net deze week is de boot in onderhoud. Een week wachten vonden we wel wat veel, want in Medan moet je niet te lang zijn. Hectisch en grote luchtvervuiling, leuk om even op te snuiven maar niet te lang. Daarom gaan we dinsdag met het vliegtuig naar Jakarta, van waaruit we verder over Java zullen reizen met de trein.

Naar Danau Toba

Na bijna een week aan het sprookjesachtige meer van Maninjau te hebben vertoefd, waar de vissersbootjes over het water gleden, zijn we afgelopen vrijdagmorgen in de auto gestapt voor de lange reis naar het Toba meer in het noorden van Sumatra. Om daar te komen neem je de Trans Sumatran Highway. Dit klinkt geweldig, maar is niet meer dan een boereweg vol met gaten. Hierover moet al het verkeer van zuid naar noord en omgekeerd. Je snapt al snel waarom een reis van 600 km meer dan 16 uur moet duren.

We zijn dwars door het oerwoud van Sumatra gereden en hebben veel gezien. Omdat we overdag om ons heen wilden kijken had Regine aan de telefoon uitonderhandeld dat wij er 2 dagen over zouden doen. In Indonesie zeggen ze echter op elke vraag ja en dat kan van alles betekenen. Zaterdagavond bleek dat de chauffeurs de hele nacht door wilden rijden en niet wisten dat was afgesproken ergens te overnachten. De baas aan de lijn, heen en weer gepraat, en uiteindelijk wordt het gewoon weer opgelost. We zijn dus de dag erna verder gereisd naar Danau Toba.

De avond in het hotel hebben we genoten van het hier zeer populaire fenomeen Karaoke. Erg grappig om te zien. Lekker zingen samen met hooggehakte en kortgerokte dame.

Gistermiddag zijn we aangekomen bij het Tobameer. Dit meer heeft 2 gezichten. Het is een groot en prachtig meer, dat veel meer ontwikkeld is dan Danau Maninjau. Maar door de afname van het toerisme in deze streek is het voor de mensen hier te rustig. Het is jammer om te zien dat veel mooie hotels/restaurants het hoofd niet goed boven water kunnen houden. Voor ons is het hier heel relaxed. We hebben vanmorgen ons steentje aan de economie bijgedragen door onszelf in een "wellnesscenter" op een schoonheidsbehandeling met knipbeurt en een massage te trakteren.

Danau Maninjau

Een klein huisje met gevlochten wanden, waarin een bed met muskietennet staat, een badkamer met koude douche, geen wastafel en een kleine WC die doorgespoeld wordt door er zelf een emmer water in te gooien. Geen airco en geen ventilator. Toch is Arlen's paradise aan het Danau (meer) Maninjau waar we nu zijn echt een soort van paradijs. Eindelijk is het ons gelukt wat gas terug te nemen en een paar dagen op dezelfde plek te blijven. We zitten aan het meer, midden tussen de rijstvelden, waar buffels rondscharrelen en visjes in het ondiepe water zwemmen waarin de rijst wordt geteeld. We hebben lekker gelezen en genoten van het uitzicht over het meer, waar vissers in een soort houten kano uit vissen gaan. We hebben een Deense jongen die ook een huisje had gehuurd pogingen zien doen om in zo'n boot te varen. Kansloos! Het bleek heel erg moeilijk de balans te bewaren. De vissers peddelen maar aan 1 kant en gaan toch rechtdoor. Voor mij nog steeds een raadsel hoe ze dat doen.

Vrijdag 8 augustus gaan we door naar Danau Toba. We gaan over de weg en niet door de lucht, omdat we op die manier meer van Sumatra kunnen zien. Maar het is wel 2 dagen rijden en op sommige plaatsen is de weg blijkbaar heel slecht, dus we zijn benieuwd wat we tegenkomen.

Nederlands praten in Padang

Uitzicht op de rivier in Padang

Tempel in Singapore, gebouw in Singapore

Frits leest op vliegveld de krant voor vertrek naar Singapore

Stel je voor, je komt in een stad van 1 miljoen inwoners waar alles anders is. Padang. Het verkeer is druk, de riolen zijn open, de meerderheid van de bevolking is moslim. De sfeer is vriendelijk. De mensen vinden met name Frits een bezienswaardigheid, zo'n grote man zien ze bijna nooit. Overal horen we "hello Mister" en Frits zwaait vriendelijk terug. We zochten een plekje waar we konden eten, maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Toen we een restaurant hadden gevonden, bleek de eigenaar van vroeger her nog vrij goed Nederlands te spreken. Hij is niet van onze tafel geweken, heeft ons goed eten voorgezet -door zijn vrouw gekookt- , heeft Frits een Krettik sigaret aangeboden en ons teveel laten betalen. Het was leuk, dit is Sumatra.

Het hotel waar we zijn, kijkt uit op de rivier, waar de hele dag activiteit is. Vissers, boten, de visafslag aan de overkant. We hebben het vanochtend uren vanaf het balkon gade geslagen en ervan genoten. In het hotel is een hippy en beach- surf scene. Blonde jongens met coupe sauvage, beach boy achtig en heel vriendelijk, zo vriendelijk dat je er bijna gek van wordt. We zijn een beetje vreemde eenden in de bijt, maar vinden het grappig hier 2 dagen toeschouwer te zijn.

Morgen vertrekken we richting een volgens de boekjes sprookjesachtig meer, Minangjau, 100 km hier vandaan, maar ongeveer 3 uur rijden. Elke keer zijn we weer benieuwd wat we zullen aantreffen als we door gaan. We hebben geen eigen vervoer hier en hebben via een reisagent die ook hier in het hotel zit vervoer geregeld. De plaatselijke bus hebben we maar even gelaten voor wat het is, dat vonden we teveel gedoe.

PS: we krijgen bezoek! Annemieke zal ons eind september 10 dagen vergezellen in Hong Kong en Sjanghai! Leuk!