Van Xian naar Tibet

Van Beijing met de nachttrein naar Xian, waar een heel leger ons te wachten staat, het terracotta leger. Geheel in stijl hebben we overnacht in de gebouwen waar eens de soldaten van het Chinese leger bivakkeerden. Xian is beroemd vanwege het terracotta leger dat in 1974 door een boer bij het graven van een put werd ontdekt, maar de stad zelf is ook zeker een bezoek waard. De grijze stadsmuur, de grijze huizen en de grijze daken geven een bijzonder karakter aan de stad. Kleurt mooi met het overal aanwezige rood.

Op het grote station van Xian tussen een wirwar van roepende verkopers van allerlei tours naar het terracotta leger, hebben we zelf de plaatselijke bus, lijn 5 (306) gevonden. We waren de enige witneuzen. Bij elke halte riep ik: "Nu zijn we er!". Frits heeft mij 5 keer verzekerd dat we toch echt tot de eindhalte moesten wachten.

Van reizigers onderweg hadden we gehoord dat zij het terracotta leger teleurstellend vonden. Dat vind ik onbegrijpelijk. Het aanzien van de massaliteit van de "warriors" het eigen karakter van elk gezicht en postuur, de wapens die ze eens droegen en de paarden, dit alles gemaakt door 500.000 mensen, wij vonden het zeer indrukwekkend.

Van Xian zijn we naar Xining gevlogen, waar we de trein naar Lhasa in Tibet hebben genomen. Nog nooit in China hebben we ons zulke 'aliens' gevoeld als in de wachtruimte op dit station. We werden vol verbazing en onophoudelijk aangestaard. Een heel aparte ervaring.

We hadden een 'hardsleeper' coupe. Dit wil zeggen een coupe voor 6 personen. Wij hadden geluk. De coupe hoefde slechts te worden gedeeld met 2 jonge vriendelijke Chinezen die halverwege de reis hun eindbestemming hadden bereikt, en 1 illegaal zonder kaartje voor een hardsleeper, maar waarschijnlijk voor een gewone stoel, die ergens halverwege de nacht wegsneakte.

Het traject naar Lhasa is adembenemend mooi en ligt voor een groot deel ver boven de 4500 meter. Het hoogste punt is 5065m. Het Tibetaans plateau, omrand door hoge, besneeuwde bergen, rivieren die overal lijken te ontspringen. En niet te vergeten de grote kuddes met yaks.

Het was een zeer lange reis, 26 uur, maar het was het waard!

De afgelopen week is nogal intensief geweest en de hoogte van Lhasa (3600m) eist ook zijn tol, dus vandaag hebben we heeeeeel rustig aan gedaan. Dat wordt ook van alle kanten aangeraden om de acclimatisering zo soepel mogelijk te laten verlopen. Gelukkig had Marlies ons per luchtpost al een zakje extra energie gestuurd :-)